Wandering the Windy City – Chicago in 4 dagen

Ik ben sinds 2013 terug naar Chicago – toen we er voor het laatst waren. Het voelt als een leven geleden.

Eindelijk zijn we erin geslaagd om onszelf genoeg te organiseren om terug te keren naar de Windy City en ik ben serieus opgewonden. De laatste keer dat we hier waren, was Christina op een conferentie, waardoor ik aan mijn eigen apparaten overbleef.

Deze keer zijn we de hele tijd samen, wat betekent dat ik haar eindelijk enkele dingen kan laten zien die ik zag en de stad een beetje grondiger kan verkennen.

We hebben slechts vier dagen in deze ongelooflijke stad, maar ik denk dat we erin slagen om in een redelijk goede hoeveelheid te passen. Ik denk dat we meer zouden kunnen doen als we niet zo zouden worden afgewogen door onze eigen vraatzucht – een vraatzucht (bijna) verzadigd door de ongelooflijke barbecue -dingen die gebeuren in Kansas City, onze vorige aanloophaven.

Maar hier gaan we: Chi Town zoals gezien door de heer en mevrouw Romance!

Proost – Jim & Christina XX

Vanuit Kansas City hebben we aan boord van een vliegtuig van Southwest Airlines geklommen en geleerd dat er een hele nieuwe manier is om aan boord van een vlucht te gaan! Als je hier nog nooit van hebt gehoord, zoek het op – Southwest Doe het anders!

Ze geven je ook niet één maar twee gratis ingecheckte tassen – iets ongehoord in de VS. En niet alleen dat, maar hun service tijdens de vlucht is ook uitstekend.

Hoe dan ook, als we binnenkomen op het luchthaven van Chicago (heel leuker en dichter bij de stad dan O’Hare trouwen Wees de margaritas die we net hebben gehad.

Ja, dat hebben we gedaan!

Onze eerste stop – uiteraard – is naar ons hotel. We verblijven in het prachtige Kimpton Gray Hotel direct in de stad.

We pakken onze kamer uit en onderzoeken we, net als de rest van het hotel – leuk, maar toch verfijnd, jong, maar in overeenstemming met de klassieke esthetiek van het gebouw. Het is een moeilijke balans, maar ze hebben het hier genageld.

We gaan naar beneden naar het diner in het restaurant van het hotel Steadfast, waar ik me verplicht voel om hun Wagyu te proberen, wat uitzonderlijk is. Christina’s zalm ziet er ook uitstekend uit (ze laat me er niet iets proberen!) En de varkensschenk van onze vriend Ann is enorm.

Voor zo’n voedselgerichte stad houdt Steadfast zich eigen en werkt duidelijk onafhankelijk van het hotel.

The Gray is echt een prachtig gebouw. Het was in feite de eerste wolkenkrabber die na het vuur van 1871 omhoog ging. Zoals ik al zei, de esthetiek van deze plek is geweldig; Grand, glamoureus en stijlvol.

We hebben een volledige beoordeling van dit komst, maak je geen zorgen. In de tussentijd, als u naar Chicago gaat, zouden we dit hotel zeker aanraden.

Vanmorgen zijn we op weg om de bezienswaardigheden te bekijken. Natuurlijk moesten we hierheen komen om de Bean te zien – of zoals ik zeker weet dat de maker -kunstenaar Sir Anish Kapoor de voorkeur geeft aan ‘Cloud Gate’.

Het is zo’n ongebruikelijke, iconische sculptuur. Het is zelfs meer een monument.

Terwijl we ons Arty voelen, gaan we nu naar het Art Institute of Chicago. Dit is een echt enorme faciliteit en kan gemakkelijk een hele dag in beslag nemen als je dat wilde.

Helaas hebben we niet de luxe van een hele dag over, maar we doen ons best!

Het Art Institute of Chicago is verre van gewoon een galerij, is een museum, een onderwijsfaciliteit en een keep van schatten.

Er zijn hier stukken van over de hele wereld van alle tijden. Oude Griekse en Romeinse artefacten, zelfs Etruskisch. En de Aziatische collectie is een beetje verbluffend. Ze hebben hier dingen uit de 12e eeuw v.Chr.

Waarschijnlijk is mijn favoriete onderdeel van het Art Institute echter de sectie Impressionisme. Ze hebben een enorme Monet -collectie en hebben zelfs deze klassieker – een zondagmiddag op het eiland La Grande Jatte van Georges Seurat. Geweldig.

Voor een laatste druppel cultuur vinden we onze weg naar het culturele centrum van Chicago. Dit gebouw moet echt uit de eerste hand worden gezien. Om te beginnen is alles wat je op deze foto ziet die is gekleurd, gemaakt van glazen mozaïek. Het is waanzinnig mooi.

Er zijn enkele fascinerende installaties in het hele centrum, maar het is echt het gebouw zelf dat ons in de ban is. Soms zijn de trappen als iets van een Escher -tekening.

Vanavond zijn we in Bar Biscay, een belter van een restaurant dat ver boven zijn gewicht lijkt te slaan van wat we hebben gezien.

We zijn hier als onderdeel van een groep om de wonderen van zeldzame natuurlijke Franse wijnen te verkennen die door Pierre Gastaldello van Bobo Wines aan ons zijn gebracht. Het is interessant om hem te horen praten over de uitdagingen en respectieve beloningen van het kopen, drinken en genieten van wijn die is gemaakt door kleine producenten die niets anders toevoegen dan de druiven aan hun wijnen.

De wijnen zijn intelligent gekoppeld met Outstanding Food van Bar Biscay’s eigen chef -kok Johnny Anderes, die een indrukwekkend degustatiemenu heeft gecreëerd om elke variëteit te verdedigen.

Een van de wijnen die we vanavond proberen, is deze prachtige Cabernet -franc van Nicholas Reau. Hij ontwierp het label om een ​​parkeerterrein voor voertuigen na te bootsen dat hij in zijn geboortestad in Frankrijk zag – het is een melding dat je auto op het punt staat te worden gesleept, maar vertaalt zich mooi om te eisen dat je de wijn neemt.

Prachtig gemaakt, deze wijn gaat prachtig met de slow-cookeD Lam van Lamb en Olive Tapenade Chef Johnny heeft gemaakt.

Na het diner zitten eigenaren Scott en Sari bij ons in hun uitstekende bar en praten ze over een paar drankjes.

Scott zit vol met geweldige garens, waaronder een verhaal over hoe hij Benicio del Toro in Puerto Rico ontmoette, verborg hem voor gekke fans, nam hem mee naar een bar naast de deur.

Over een paar biertjes legde Scott uit wat een fan hij was van Hunter S Thompson – het was rond de tijd van het Rum Diary – en Del Toro bood aan Thomson te bellen voor Scott om mee te praten. Het zou ongeveer 3 uur zijn geweest.

Scott zei nee en klaagt dat tot op de dag van vandaag dat zei, maar ik denk dat zijn hele verhaal toch een behoorlijk Hunter’s Thomson Tale is. Geen spijt, vriend.

Vanmorgen hebben we hotels verplaatst! Nog steeds in de warme streling van Kimpton, zijn we nu in de Monaco, direct aan de rivier. En deze keer zitten we in een suite. Niet alleen een suite, maar een penthouse -suite.

Niet slecht, ay?

Natuurlijk komt er ook een volledige beoordeling van dit prachtige hotel, maar ik denk niet dat het moet worden aangegeven hoe uitstekend deze plek is. Het uitzicht is ongelooflijk, de kamer is enorm en spectaculair, en het hotel zelf zit vol met de mooie details die Kimpton -hotels zo’n gemakkelijke keuze maken wanneer u op reis bent.

Terwijl we naar onze mening uit het raam staren, merkt Christina de bruggen langs de Chicago -rivier op.

We weten niet hoe vaak dit voorkomt, maar alle bruggen langs de rivier gaan omhoog om een ​​vloot van zeiljachten door te laten. De congestie die het door de stad moet veroorzaken, maakt ons dankbaar dat we hier naar beneden kijken, maar het is vrij buitengewoon om het allemaal te zien gebeuren.

Het zijn de kleine details die echt een hotel meenemen van gewoon een comfortabele plek om te slapen naar een plek waar je verdrietig bent om uit te checken aan het einde van je verblijf. De Kimpton Monaco Chicago is zeker een van die.

De aandacht voor detail – alleen in onze kamer – is geweldig. Kunst op de muren, interessante meubels, mooie decoraties en USB -poorten overal … Ik wil deze kamer echt niet verlaten.

Eindelijk gaan we de straat op om meer van de stad te zien. Het wordt koud hier in Chicago, maar zo nu en dan zal de zon eruit springen en ons opwarmen.

Lopend langs de rivier en over de bruggen rond de geweldige mijl, kon ik heel gemakkelijk wennen aan deze stad.

We hebben onze weg naar de Willis -toren gevonden – wat ooit het hoogste gebouw de wereld was. Uitzichten vanaf hier zijn, zoals u zou verwachten, buitengewoon.

Het is de moeite waard om hier te komen over de stad, het meer en – in feite – in drie staten. Het is $ 45pp om hier te komen, maar we hebben Chicago City Passes, die elk ongeveer $ 100 zijn. Soort van bijna bijna zichzelf betaalt.

Het ticket hier bevat een tweede uitcheck ‘s avonds om de stadslichten te zien, maar ook een groot aantal andere attracties die, als je een tijdje in de stad bent, je echt geld zullen besparen.

Toegang tot het Shedd Aquarium, het Field Museum, Adler Planetarium, het Art Institute of Chicago, dat we ook hebben gebruikt, het prachtige Museum of Science and Industry, dat zich in een van de laatst overgebleven gebouwen van de Chicago World’s Fair bevindt die zag De komst van het reuzenrad en het 360 Chicago Observation Deck in de Hancock -toren.

De Skydeck en Ledge van de Willis Tower is een beetje zenuwslopend, maar een uitstekende ervaring. Je hangt letterlijk over de rand van deze 442m wolkenkrabber met niets dat je weerhoudt om te vallen dan een glazen vel glas. Kijk hoe gelukkig Christina is.

Na al mijn barbecue -escapades voel ik me niet zo zelfverzekerd als Christina, maar ik ben de enige op het glas hier en ik heb net een hele familie op en neer op het glas zien springen. Het komt wel goed!

We lopen door de straten van Chicago totdat onze voeten pijnlijk zijn en we weten dat het tijd is voor bed. Het is zo’n geweldige stad – zelfs Madonna denkt van wel!

We hebben geen kaartjes voor het Chicago -theater, dus in plaats daarvan breng ik Christina naar een van mijn andere favoriete muziekplekken: de Redhead Piano Bar. Het is een klassieker waarbij een man de piano speelt en iedereen meezingt. Het is alsof je aan het dronken niet-luchtige einde bent van een aflevering van Cheers. Het is geweldig.

Het is maar goed dat we een snelle wandeling maken naar Navy Pier. Het is een icoon van Chicago en het reuzenrad (niet het origineel van de World’s Fair – dat iemand naar het zuiden werd weggestuurd en uit elkaar viel aan het begin van de 20e eeuw) draait zich langzaam aan en creëert langzaam een ​​uitstekende achtergrond naar de stad.

Wacht even, ik hoor je zeggen. Hoe zit het met al het eten en drinken waar jullie meestal graag over praten? Tot nu toe heb je alleen met details over één plek gesproken.

Nou, zet jezelf schrap. daar gaan we…

Op een gegeven moment moesten we het doen. De vorige keer dat we in Chicago waren, probeerden we Giordano’s voor een diepe schotelpizza. Deze keer zijn we bij Lou Malnati en ik denk dat we een winnaar hebben.

Er zijn een aantal plaatsen in de stad die deze stijl van pizza doet – met een knapperige basis, een dikke laag kaas gegarneerd met dikke tomatensaus en Italiaanse worst, maar helaas hebben we geen tijd om meer te zien.

Het lijkt er ook op dat Giordano’s een gevulde PI doetZza, met een extra laag pizzabasis tussen de kaas en de tomaat, die sommigen beschouwen als vals spelen.

Wat dan ook. Lou’s is een goede pizza.

We proberen ook een andere Chicago Cuisine bij een andere instelling: de Chicago Hotdog bij Portillo’s. Deze honden zitten vol met dingen die je niet in andere steden zou krijgen. De gigantische augurk die je ziet is er een!

Zou ik de hond van een Portillo aanbevelen? Absoluut!

Terwijl we bij het hele voedselinstellings zijn, hebben Christina en ik ook de Billy Goat Tavern geraakt voor een cheeseburger … of moet ik ‘Cheezborger’ zeggen.

Het is een plek die werd opgelamd en naar roem was gestuurd in een Saturday Night Live -skit toen Dan Aykroyd en Bill Murray er nog waren. Bekijk hier de skit.

De cheeseburgers zijn absoluut de moeite waard om deze plek te zoeken. absoluut heerlijk. Ik denk dat we het binnenkort meer over Portillo’s en de Billy Goat zullen hebben!

Vanmiddag hebben we de trein meegenomen naar de dorpen ten noorden van de stad. Hier bij Logan Square, dat vroeger een echte stortplaats was van wat een lokale locatie zei, duiken de bars, restaurants, brouwerijen en distilleerderijen overal op.

Onze tijd bij de indrukwekkende revolutie die op North Milwaukee Avenue is gebrouwen, is inderdaad de beste. We zitten aan de bar en Steven, die brouwsels schenkt, is een deadset -legende.

We proberen zoveel van de bieren van de brouwerij, waaronder het flabbergasting café Deth – een zwarte portier gemengd met een lokale koffiebrandersbonen om een ​​dik, onvruchtbaar brouwsel te maken dat zowel cafeïne en 14,8% is – een interessant mix en veel beter dan elke espresso martini you ‘ ll vinden.

Onze volgende stop, net een beetje op de weg, is het even indrukwekkende Chicago Distilling Company. We gaan praten met Aaron achter de sprong en leren een beetje over de distilleerderij.

Ze maken veel witte geesten – in het bijzonder een mooie gin. Maar ze zijn nu ook begonnen met het verkopen van hun oude whisky, wat opwindend is. Aaron geeft ons een voorproefje van de enige mout die ze doen – wauw! Geweldig.

Ze maken ook een uitstekende rogge genaamd The Blind Tiger, waarvan ik een fles moest kopen – vooral voor de prijs van $ 54. Magie.

We komen op weg naar een heel coole, gezellige bar onderweg genaamd Scofflaw. Sterk aanbevolen – ze hebben ook de gin van Chicago Distilling’s Flinn op voorraad. Waarvan we elk een (enorme) martini hebben. HIC!

Na een beetje wandeling stoppen we bij zijn beste bedoelingen – een geweldige kleine hipster -divebar met goede drankjes en originele arcade -games uit de achterkant en een zeer verbazingwekkende biertuin. Als het maar warmer was.

We trekken aan de bar na een paar rondes van Buck Hunter en Calvin, de eigenaar praat met ons over waarom hij Angostura Bitterters van de tap heeft. Na een schot zie ik waarom. Het is eigenlijk geweldig! Hij doorloopt vijf gallons per maand!

Vervolgens is het tijd om een ​​deel van de drank af te lopen. We wandelen over Humbolt Park naar een kruispunt met eten en drinken op alle vier de hoeken. Eerst sloegen we Cafe Marie-Jeanne voor een biertje, een bord steak tartaar (mijn zwakte) en een vlees- en kaasplaat.

De Tartaar is goed – een beetje dik – maar goed gekruid, maar de kaas is geweldig.

De kaas is een delice en ‘goede donder’ – een romige brie -stijl en een mooie stinkende gewassen schil. Er is veel gesneden coppa op het bord, maar voor de prijs weet ik niet zo zeker dat de kaas het waard is. Of misschien is het. Ik weet het niet.

Uiteindelijk gaan we diagonaal over de ‘Kitty Corner’ naar Rootstock. Het ziet er een beetje smerig uit aan de buitenkant op een manier die waarschijnlijk de germafoben aan de deur zou stoppen, maar binnen is schoon, warm en comfortabel.

We trekken op onze favoriete plek: aan de bar.

Tot nu toe, overal waar we de hele tijd zijn geweest dat we in Chicago zijn geweest, zijn mensen zo vriendelijk geweest. Helaas eindigt onze run hier met een echte klootzak achter de bar.

We waren ‘vereerd’ met de aanwezigheid van mede-eigenaar Johnny Hap,